Mężczyzna po wypadku

"MĘŻCZYZNA PO WYPADKU"

Człowiek, który uległ wypadkowi nie ma łatwej sytuacji. Z jednej strony dotykają go problemy natury osobistej, zaburzone relacje z bliskimi, dziećmi, znajomymi, a z drugiej - problemy psychiczne, konieczność przezwyciężenia słabości i załamania, by znów stanąć na nogi. Do tego dochodzi brak wsparcia i zrozumienia ze strony społeczeństwa.

Psychika takiego człowieka jest krucha, delikatna, niektórzy po spotkaniu z takim człowiekiem określają go jako dziwaka. Ma problemy z porozumieniem się z innym, którzy uważają go za myślącego inaczej, odbiegającego od przyjętych norm.

Mało kto bierze pod uwagę to, co ten człowiek przeszedł, co czuje. W pewnym sensie przeżył samego siebie, doświadczył czegoś z pogranicza życia i śmierci. Jego życie ?po" musiało ulec zmianie. Zupełnie inaczej przeżywa teraz każdy dzień. Targa nim wiele wątpliwości, inaczej myśli o sensie życia.

Człowiekowi po wypadku, w którym omal nie stracił życia potrzeba wiele ciepła, zrozumienia, czułości i miłości. Potrzebuje tego bardzo dużo, choć nieraz sam nie jest wstanie tyle zaoferować, bo jest skupiony mocno na swej osobie, co znów jest odbierane mylnie jako samolubstwo. Dzieje się tak tylko dlatego, że chce dorównać  innym, sprostać pokładanym w nim nadziejom, pokazać światu i ludziom, że można wiele zdziałać, tylko trzeba chcieć. Najgorsze są dni zwątpienia w siebie, oraz poczucie niemocy, jakie powoduje niechęć do świata, negatywne myślenie, nad którym ciężko zapanować.

Wiadomo natomiast, że myślenie pozytywne jest zaraźliwe, dla innych motywujące. Człowiek, który emanuje pozytywną energią, pobudza siebie i innych do działania. Ale trzeba też pamiętać, że on też ma zasoby energii wewnętrznej, jakie kiedyś się wyczerpią, tym szybciej jeśli korzysta z niej dwie lub więcej osób. Co wtedy? On sam potrzebuje oparcia, pocieszenia, motywacji do działania, gdy jest to widoczne potrzeba mu je dać, pocieszyć, wesprzeć. Człowiek został stworzony do brania i dawania. A jednak jest wiele jednostek w rodzaju biernych biorców, tak po stronie męskiej, jak i kobiecej.

Człowiek po tego typu przejściach cieszy się każdym dnie, drobnostkami, jak i sporymi sprawami jakie mu się uda załatwić, zrobić, a jest to okupione bardzo ciężkim wysiłkiem.

Męczącym jest udowadnianie samemu sobie, że można więcej i więcej. Po co? Po to, by czuć się docenionym, zauważonym, oraz doznania uczucia bycia potrzebnym. Można to przyrównać do osób starszych, będących już u schyłku życia, kiedy to odczuwa się samotność, brak zajęcia, odrzucenie. Czy człowiek po przejściach lub starsza osoba powinna odczuwać troskę, żałość ze stronny innych?

Nie! To powinna być radość, akceptacja, zrozumienie i ciepło. Powinniśmy ich doceniać za samozaparcie i wysiłek, chęć życia oraz dokonania czegoś, co spowoduje, że będzie doceniony.