26/02/2010
Wyłapane w SieciTo i OwoŁadny Księciunio Adam myśli

Mężczyzna w mitologii Celtów

Amairgen (ewentualnie: Amergin) był jednym z pierwszych irlandzkich druidów, tj. kapłanów w krajach celtyckich.

 

MĘŻCZYZNA W MITOLOGII CELTÓW.

WYBRANE PRZYKŁADY

 

Amairgen (ewentualnie: Amergin) był jednym z pierwszych irlandzkich druidów, tj. kapłanów w krajach celtyckich. Do Irlandii przybył on razem z potomkami Milesiusa. Milesius (lub Mil) był wodzem Celtów żyjących w Hiszpanii. Plemię Milesiusa pokonało bogów Tuatha de Danann, którzy wcześniej rządzili Irlandią. Plemię to nie było jednak zgodne co do tego, który z jego wodzów winien sprawować obowiązki króla. Do tronu pretendowało wówczas dwóch synów Milesiusa, tj. Eremon i Eber. Wyspę podzielono więc na dwa królestwa: królestwo północne oraz królestwo południowe. Nie udało się jednak uniknąć sytuacji konfliktowych; doszło do walk między zwolennikami Eremona i Ebera. Kresem nieporozumień i walk stała się śmierć Ebera. Wtedy to Amairgen osadził drugiego z braci w Tarze jako najwyższego króla Irlandii. Później stale wybuchały jednak lokalne konflikty, u źródeł których tkwiła permanentna rywalizacja między mniejszymi władcami.

 

Aengus był to bóg miłości.  Znany jest także jako ?syn młodych?. Atrybutem Aengusa były cztery fruwające wokół jego głowy ptaki, które były symbolem pocałunków. Ojcem boga miłości był Dagda, a jego matką ? Boann. Aengus miał zakochać się w dziewczynie, o której marzył. Jego rodzice dość długo poszukiwali takiej kobiety, jednak ich poszukiwania nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Po roku wymarzoną kobietę Aengusa znalazł Bov the Red. Był on królem Munsteru. Aengus poszedł nad jezioro Dragon?s Mouth, gdzie ujrzał ponad sto dziewcząt, skutych parami łańcuchem. Wśród tych dziewcząt była i jego wybranka, tj. Caer. Dnia 1 listopada ukochana Aengusa wraz z innymi dziewczętami miała zamienić się w łabędzia. Aengus dowiedział się, że jeśli rozpozna Caer jako łabędzia, wówczas będzie mógł pojąć ją za żonę. Sam zamienił się w łabędzia. Aengus i Caer odlecieli, śpiewając cudowne pieśni. Pieśni te na trzy doby uśpiły wszystkich, którzy ich słuchali.

 

Artur (franc. Artus) jest legendarnym królem i celtyckim bohaterem narodowym. Swą sławę zawdzięcza on zwycięstwom nad Piktami i Sasami. Pierwsze wspomnienie o Arturze odnajdujemy w kronice brytyjskiego opata Nenniusa z ok. 800 r. Artur miał zdobyć Irlandię, Islandię, Norwegię oraz Galię. Podwaliny francuskiemu cyklowi opowieści o królu Arturze dał Chretien z Troyes, jeden z największych poetów XII w. W powieściach sławiono czyny Artura i jego bohaterów, którzy na zachodnich dworach szybko stali się wzorami rycerskiego obyczaju. Dwór Artura stanowił pierwotnie zgromadzenie dostojnych bohaterów przy okrągłym stole mitycznego króla Celtów. Dwór był ośrodkiem zrzeszającym bohaterów ciągnących na poszukiwanie przygód miłosnych czy też czynów rycerskich. Rycerze króla Artura byli łagodnego usposobienia. Szlachetność ich dusz znajdywała odzwierciedlenie w obronie uciśnionych oraz walce z gnębicielami rozmaitej maści. Dlatego więc dwór Artura uchodził za synonim całokształtu kultury rycerskiej, swoistego ethosu życia rycerskiego.363143_guerras_cantabras_2.jpg

 

Balor był to bóg śmierci i król Fomorian. Ojcem Balora był Buarainech, zaś jego żoną ? Cethlenn. Balor miał tylko jedno oko, i było ono najczęściej zamknięte. Jego spojrzenie zabijało wszakże każdego, kto je ujrzał. Według wyroczni Balor miał zostać zabity przez własnego wnuka. Aby temu zapobiec, uwięził swoją córkę w kryształowej wieży, ażeby ta nigdy nie poczęła dziecka. Jednakże jeden z Tuatha De Danann o imieniu Cian (z pomocą druidki Birog) dostał się do kryształowej wieży. Ethlinn powiła syna, a Balor wrzucił go do morza. Dziecko uratowane zostało przez Birog. Druidka oddała syna Ethlinn i Ciana pod opiekę Manannan mac Lira. Dziecko zostało przyjęte do ludu Tuatha de Danann, otrzymując imię Lugh Lamhfada. Lugh Lamhfada poprowadził lud Tuatha przeciw Fomorianom w II bitwie pod Magh Tuireadh. Podczas owej bitwy Ogma rozbroił Balora, a ten zabił swoim spojrzeniem króla Nuadę; Lugh zabił Balora, ciskając w jego śmiercionośne oko Włócznią Przeznaczenia.

 

Belenos lub Bel jest bogiem słońca. Jako taki był porównywany przez Juliusza Cezara do Apollina. W rozmaitych wcieleniach pojawia się on praktycznie w całym świecie celtyckim. I tak, w Walii jest to Beli, w Irlandii ? Bile, a w Galii ? Belenos. Ku czci Belenosa obchodzono święto 1 maja ? Beltaine.  Było to jedno z najważniejszych świąt w kalendarzu Celtów. Jakkolwiek kult celtyckiego boga słońca był bardzo szeroko rozpowszechniony, to o nim samym wiadomo niewiele.

 

Cernunnos jest celtyckim bogiem czczonym w Galii oraz w Brytanii. Najczęściej obrazowano go w pozycji siedzącej ze skrzyżowanymi nogami, w tunice bez rękawów i naszyjniku wykonanym z paciorków. Samo imię oznacza tyle, co ?rogaty?. Cernunnos nosił na głowie gigantyczne jelenie rogi; był on bogiem lasu i zamieszkującej tam dzikiej zwierzyny, mimo że uważano go także za boga obfitości. W średniowiecznej Irlandii jelenie rogi Cernunnosa przeniesione zostały na przedstawienia diabła. Rzymianie identyfikowali Cernunnosa z Merkurym, tj. bogiem-posłańcem oraz przewodnikiem dusz zmarłych w drodze do świata podziemnego.

 

951038_trevi.jpgTaliesin był to pierwszy człowiek obdarzony darem prorokowania. Wiedźma Ceridwen miała służącego o imieniu Gwion Bach. Wiedźma ta przygotowała magiczną miksturę, która po roku gotowania miała dostarczyć trzech kropli wszechwiedzy. Każdy, kto spożyłby owe cenne krople, poznałby absolutnie wszystkie tajemnice. Kiedy Gwion Bach dorzucał do ognia pod kotłem odrobina gorącego płynu prysnęła mu na palec. Aby złagodzić ból, wyssał on ze swego palca magiczny płyn. Zła wiedźma użyła wszystkich swych magicznych mocy w pościgu za chłopcem. Podczas ucieczki Gwion Bach zmieniał się kolejno w zająca, rybę i ptaka. Następnie zamienił się w ziarno pszenicy i w tej postaci zjedzony został przez wiedźmę Ceridwen. Wrzucony został do morza, po czym wpadł do sieci zastawionej na ryby. Gwion otrzymał również nowe imię, a mianowicie Taliesin.

 

Dian Cecht ? to iryjski bóg-lekarz. Razem ze swą córką Airmid sprawował on pieczę nad źródłem, którego woda przywracała umierających bogów do życia. Nuada był wodzem Tuatha De Danann, a w pierwszej bitwie pod Magh Tuireadh stracił rękę. Dian Cecht podarował mu srebrną protezę. Bogowie Tuatha De Danann byli wprawdzie oszołomieni znakomitą robotą Diana Cechta, jednakowoż uznali, iż Nuada bez ręki nie może dalej być ich wodzem. Miejsce Nuady zajął Bres, będący w połowie Fomoraigiem. Ten jednak okazał się nad wyraz złym tyranem. Do władzy przywrócono więc Nuadę, któremu Miach (syn Diana Cechta) zrobił nową rękę już z ciała i krwi. Dian Cecht stał się zazdrosny o umiejętności medyczne swego syna i dlatego też go zabił.

 

 

Zobacz również

Strawa ducha i kondycha

Piękno naturuy w jaskini

Piękno natury w jaskini

Strawa ducha i kondycha

Tatry

Strawa ducha i kondycha

Zimowa sceneria Bieszczad

Strawa ducha i kondycha

Sporty zimowe

Zobacz również

Adam myśli

Typologia Mężczyzn

Jak rozpoznać, czy nasz kandydat na męża jest tym odpowiednim? Czy nowopoznany fa...

Adam myśli

Całun Miłości

Adam myśli

Przykazania dla rozwodnika

Adam myśli

10 Przykazań dla mężczyzny