Gdy chory wraca do domu

GDY CHORY WRACA DO DOMU

Instytucja domu rodzinnego wraz z pomocą świadczoną przez najbliższych jest niezwykle ważna dla chorego. Pobyt we własnym domu połączony z troską rodziny pozwala choremu o wiele szybciej odzyskać równowagę psychiczną. Sama opieka nad chorym w domu wymaga bardzo dobrej organizacji. Najpierw należy dokonać właściwego rozpoznania potrzeb i możliwości chorego. Niejednokrotnie trzeba nabyć nowych umiejętności. Szczegółowe, skrupulatne planowanie odgrywa niebagatelną rolę w organizacji opieki. Jeżeli większa grupa osób współpracuje ze sobą, wówczas dobrze jest, gdy znajdzie się jakiś kierownik, ktoś, kto będzie odpowiedzialny za całość opieki. Należy odpowiednio przygotować pomieszczenie, w którym chory będzie przebywać. Dobrze by było skonsultować się z także z lekarzem bądź z pielęgniarką. 

W pierwszej kolejności trzeba znaleźć osoby, które są w stanie zająć się chorym. Doskonałym pomysłem jest wprowadzenie dyżurów. Jeśli członkowie rodziny są niedyspozycyjni, można poszukać wśród sąsiadów lub osób zaprzyjaźnionych z rodziną. W zależności od stanu chorego wymagane są od osoby pielęgnującej określone cechy charakteru. Względem chorej osoby zaleca się także przestrzeganie pewnych zachowań. Opiekun chorego musi traktować wzięte na siebie obowiązki bardzo poważnie. Osoba opiekująca się chorym winna dążyć do zdobycia jego zaufania, zapewnić mu poczucie bezpieczeństwa, wykazywać się zrozumieniem i cierpliwością oraz udzielać prawidłowej i fachowej pomocy. Trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że opieka nad ciężko chorym wymaga ogromnego zaangażowania. Wytrzymałość psychiczna bardzo często jest równie ważna, jak wytrzymałość fizyczna. Do takiego wysiłku, trwającego miesiącami czy nawet latami, zdolnych jest tak naprawdę niewielu ludzi. Czasem można liczyć i na pomoc pielęgniarki środowiskowej. Jej pomoc jest w zasadzie niezbędna. Kto inny nauczy opieki nad chorym osoby, którym brakuje wcześniejszego przygotowania? Najlepiej jednak jest skłonić chorego do wypowiedzenia własnego zdania w tej kwestii. Dobra pielęgnacja zakłada wszakże współdziałanie z chorym.

Osoba zajmująca się pielęgnacją chorego w żadnym wypadku nie może być kimś, kto wykonuje wszystko dla i za chorego! Dużo lepsze od wyręczania chorego we wszystkim jest zachęcenie go do wykonywania jak największej liczby czynności samodzielnie, nawet jeśli trwa to dłużej i nieporadnie. Niezwykle istotny jest sprzęt umożliwiający osobom z poważnymi niedowładami samodzielne jedzenie czy mycie się. Pielęgnujący ma obowiązek pobudzać chorego do aktywności. Celem opiekuna winno być umożliwienie choremu maksymalnej samodzielności; najczęściej na początku trzeba go do niej zmuszać. Choremu należy przede wszystkim pomagać w czynnościach fizjologicznych, które stanowią dla niego kłopot. Chory musi mieć zapewnioną codzienną aktywność. Równie ważne są kontakty chorego z innymi ludźmi.

Choremu należy zapewnić spokój. Trzeba mieć jak najłatwiejszy do niego dostęp. Często wymaga to przemeblowania całego mieszkania. Najważniejszy jest dostęp do łazienki. Powinna ona znajdować się w miarę możliwości jak najbliżej miejsca przebywania chorego. W wyposażeniu pomieszczenia chorego uwagę należy zwrócić głównie na łóżko. Wersalki, fotele czy kanapy nie są najlepszym rozwiązaniem. Łóżko musi być wysokie na tyle, aby osoba opiekująca się chorym mogła swobodnie wykonywać przy nim niezbędne czynności. Łóżko trzeba tak ustawić, ażeby chorego nie oślepiało słońce. Najlepiej, gdy do łóżka ma się dostęp z trzech stron. Konieczny jest podgłówek. Obecnie mamy na rynku dobre materace antyodleżynowe. Pomogą one znacznie, ale nie zwolnią opiekuna z obowiązku kilkakrotnego w ciągu doby zmieniania pozycji chorego. Do koniecznego minimum należy zaliczyć: stolik, krzesło, podnóżek. Warto pomyśleć o kwiatach, by chory dobrze się czuł. Chory powinien mieć też dostęp do telewizora i radia.