Dziecko i pies
Kontakt z psem wpływa w bardzo pozytywny sposób na rozwój emocjonalny i społeczny dziecka. Uczy szacunku, wrażliwosci i odpowiedzialności wobec zwierząt i ludzi.
DZIECKO I PIES
Kontakt z psem wpływa w bardzo pozytywny sposób na rozwój emocjonalny i społeczny dziecka. Uczy szacunku, wrażliwosci i odpowiedzialności wobec zwierząt i ludzi. Terapeutyczny kontakt z psem wykorzystuje się także coraz częściej w leczeniu autyzmu, dziecięcego porażenia mózgowego oraz różnych form zaburzeń i trudności emocjonalnych dzieci.
Pies może odegrać bardzo pozytywną rolę pod warunkiem, że znajdzie się na właściwym miejscu w naszym domu, będzie rozumiał nasz język i zachowanie, co pozwoli na harmonijne współżycie bez konfliktów. Psa należy nauczyć właściwego kontaktu z dzieckiem, zapewniając wzajemne zrozumienie potrzeb. Za relacje dziecka z psem odpowiadają oczywiście rodzice, których zadanie polega na tłumaczeniu dziecku zachowań zwierzęcia, a także zachowań dziecka psu.
Każdy kontakt niemowlęcia i małego dziecka z psem powinien być nadzorowany przez dorosłych. Najczesciej pies przewyższa dziecko masą ciała, a nawet jeśli jest mały i tak lepiej radzi sobie z koordynacją i utrzymaniem równowagi niż raczkujące niemowlę. Dlatego może w każdej chwili przewrócić dziecko i przestraszyć, zostawiając w umyśle malucha trwały ślad w postaci lęku przed zwierzętami.
Kontakt z psem powinien przebiegać w sposób spokojny, bezstresowy, bez zbędnego nakłaniania do głaskania i przytulania na siłę. Obawa dziecka przed ruchliwym stworzeniem jest oczywista, ale z czasem minie i przerodzi się w przyjaźń do końca
życia. O tym także trzeba pamiętać, że psy żyją znacznie krócej niż ludzie, a utrata przez dziecko pupila, z którym było od początku swojego życia będzie na pewno silnym i smutnym przeżyciem. Zakup psa należy zatem dobrze przemyśleć także pod tym kątem.
Od początku posiadania psa należy uczyć dziecko właściwych relacji ze zwierzakiem: karmienia, opieki, wyprowadzania na spacer, tak, aby dziecko samo wiedziało, jak należy się nim zajmować. Ponadto pies musi respektować polecenia dziecka. Pies musi pamiętać, gdzie jego miejsce w domowej hierarchii i że dziecko nie jest zabawką, a raczej ?małym panem".
Szczególnie trudna sytuacja pojawia się, gdy rodzi się dziecko, które zajmuje odtąd całą uwagę rodziców, spychając psa na dalszy plan. Nie można rzecz jasna całkowicie izolować psa od dziecka. Wręcz przeciwnie, pies ma prawo poznać i obwąchać "nowego" i uczestniczyć jako obserwator w karmieniu czy zabawach z maluchem. To sprzyja "spójnosci stada" i rozwija naturalny psi instynkt opieki nad niedojrzałymi członkami swojej grupy. Każdy kontakt z dzieckiem powinien być dla psa przyjemny i spokojny - to do nas dorosłych należy wspieranie i zbliżanie do siebie dziecka i psa.
Warto także nauczyć malucha kilku reguł:
- dziecko nie może zbliżać się do obcego psa, a jeśli jego własciciel jest w pobliżu musi
najpierw zapytać czy pies akceptuje dzieci i czy ewentualnie można go pogłaskać,
- jeśli obcy pies podejdzie do dziecka powinno ono zachowywać się spokojnie, nie
krzyczeć, nie machać rękami (takie zachowania mogą być odczytane przez psa jako konfrontacja) i nie uciekac (bo to wyzwala reakcję pogoni)
- chcąc nawiazac kontakt z obcym psem dziecko staje nieco bokiem do psa, nie patrzy mu prosto w oczy; jeśli chce go pogłaskac najpierw wyciąga do psa rekę skierowana dłonią do góry, pozwala się powąchać, a dopiero potem dotyka psa unikając głaskania karku
- w sytuacji zaatakowania przez psa nie wolno uciekac, trzeba położyć się na ziemi,
zwinąć w kłębek oraz zakryć rękami twarz i uszy.
Pamietajmy, że to czesto nasz ludzki niepokój prowokuje psy do zachowań obronnych czy otwartej agresji. Dlatego niemal w każdej sytuacji nieocenioną postawą jest spokój i opanowanie. Takich też reakcji warto uczyć dziecko od początku.
Na podstawie artykułu Andrzeja Kłosinskiego ze strony http://www.amichien.pl
